> Toyota Celica ST182
Silnik:
> 3S-GE, seria
Przeniesienie napędu:
> Seria
Hamulce:
> Seria
Układ wydechowy:
> Seria
Układ dolotowy:
> Seria
Koła:
> Zima: Seria
> Lato: Planuję białe OZ albo Sparco 16''.
Wnętrze:
> Seria. Stan bardzo dobry. Mankament to pęknięty plastik z lewej strony z tyłu. Poza tym nie otwierała się osłona przeciwsłoneczna i nie zamykał się cup holder, ale czas przeszły jest uzasadniony w obu przypadkach
. Elektryczne lusterka i szyby. Skórzana kierownica, reszta tekstylia i plastik -- i bardzo dobrze. Do tego klima.
Audio:
> Seryjne głośniki z radiem Pioneer. Kumpel namawiał mnie na 2 din, ale nie chciał załatwić tragarza do panelu przedniego, więc jest standard i toyotowska zaślepka pod radiem
.
Body:
> Seria w naprawdę dobrym stanie. Wedle mojej wiedzy i pomiarów cały lakier oryginalny. Gdzieniegdzie ryski, ale do przemalowania się absolutnie nie kwalifikuje
. Niedawno wszystko dokładnie acz delikatnie wypolerowane.
Przydługa historia samochodu i jak do mnie trafił:
Przyszedł ten czas, kiedy zacząłem szukać dla siebie auta -- ileż można sępić...
. Przez głowę przechodziło mi sporo bardziej, ekhem, zdroworozsądkowych propozycji (w stylu Corolli z podobnego rocznika), ale w końcu stwierdziłem, że młody jestem i jest takie auto, które zawsze siedziało gdzieś we mnie... Celica piątej generacji. Auto niewiele młodsze ode mnie samego...
Zacząłem szukać i generalnie było słabo. Same zajechane, porysowane, wypłowiałe egzemplarze, a jak coś było ładnego, to GT4, przez które na pewno bym zbankrutował (nie stać mnie na dwa, krótko mówiąc ;D). W końcu jednak znalazłem ogłoszenie sprzedaży Celiny V gen z przebiegiem 113 tysięcy kilometrów i bez żadnych przeróbek. To było dla mnie ważne, bo jestem kolejnym nastawionym na "nudną serię"
. Pomyślałem, że to zbyt piękne żeby było prawdziwe, a że auto w Kaliszu to wysłałem tam rzeczoznawcę żeby mieć wskazówkę, czy w ogóle warto ruszać tyłek z fotela. Jakbym się wcześniej zawinął na forum to bym pewnie poprosił kogoś z forum, ale się nie zawinąłem .
Dość powiedzieć, że niedługo później, razem z kolegą praktykującym mechanikiem (siłą rzeczy bardziej zdolnym do oceny, a poza tym niezwiązanym, jeszcze wtedy
, emocjonalnie z sytuacją), siedziałem już w aucie w drodze na pierwsze oględziny. Ta wycieczka do Kalisza jednego popołudnia to był lekki spontan i w sumie jak dojechaliśmy to już się ciemno robiło, ale co tam. Dzięki temu trochę zaskoczyliśmy właścicieli i mam pewność, że autem faktycznie jeździła kobieta do pracy na drugą stronę ulicy 
. Niestety paląca, również w aucie, ale tapicerka nie ucierpiała. Wstępne oględziny wypadły pozytywnie, umówiliśmy się na kolejne, już przy dziennym świetle, i... oto jest.
Podwozie w stanie idealnym, blacha na przynajmniej 5+ jak na 20 lat. Zwłaszcza po porządnym umyciu, które chyba było dla auta nowością... Samochód pochodzi z Włoch, a do Polski przyjechał w 2007 roku, i tamtejszy klimat ewidentnie zrobił swoje -- rdzy nie ma ani śladu. Na szczęście swojego nie zrobili "stereotypowi włoscy kierowcy", więc blacha nie wygląda jak po nalocie dywanowym.
Jakiś tydzień po zakupie auto stanęło w garażu, a wspomniany kolega mechanik (zwany dalej Marcinem lub Lekarzem Prowadzącym) przy mojej niemrawej pomocy (do innej, jako programista znający silnik wewnętrznego spalania tylko z wikipedii, zdolny nie jestem) zabrał się za standardowe poprawki w świeżo kupionym, używanym sportowym aucie, które ma jeszcze dużo pojeździć -- wymiana rozrządu, napinaczy, uszczelek, świec, klocków itd. Wszystko standardowe i wszystko, jeśli to tylko było możliwe, Toyota, Aisin, Denso i ogólnie "mejd in dziapan". Wyjątek stanowią tutaj siłowniki tylnej klapy, których cena w ASO sprawiła, że sam potrzebowałem siłowników żeby utrzymać się na nogach, więc mocowania zostały przerobione na bardziej uniwersalne. Rozwiązanie bardziej przyszłościowe niż używki, tak myślę. W sumie przeróbka i dwa siłowniki wyniosły mnie połowę oryginalnego.
Anyway, podczas prac szybko zauważyliśmy, że A) przebieg 113 wówczas tysięcy wydaje się naprawdę wiarygodny, bo wszystko co wyjmowaliśmy z auta nosiło logo Toyoty czy Aisina, a nie wierzę, żeby poprzedni właściciel cokolwiek wymieniał na ASOwe części (chyba że mości Włoch, ale jego nie dane mi było poznać), ponieważ B) poprzedni właściciel nie dbał o auto tak, jak powinien. Widać to było w sumie na każdym kroku, nawet w kompletnych pierdołach. Przykład: cup holder się nie zamykał, mimo że jego naprawa to koszt 8 złotych i 5 minut pracy... 'Nuff said. Uznaliśmy jednak, że to dobrze, że przy aucie praktycznie nic nie było robione (poza utrzymywaniem go przy życiu), bo nie dość, że wręcz czuć w nim salon Toyoty 20 lat temu, to jeszcze nic nie zostało popsute i można było zrobić późno, ale porządnie. A fakt, że auto jeździ uwiarygadnia przebieg, lol. Trochę pracy i kasy później auto jest chyba na dobrej drodze
. A to dopiero początek.
Krótki opis planów zmian:
Celem jest utrzymanie tego samochodu w stanie tak bliskim fabrycznemu jak pozwoli mój portfel. Dlatego właśnie zdecydowałem się na ten egzemplarz, a nie na czerwony i lekko podbajerzony, który również miałem na oku. Od zasady "tylko fabryka" będzie na razie (nigdy nie mów nigdy...) tylko jeden wyjątek -- felgi na lato. Planuje białe 16'' OZ Leggenda, OZ Superturismo albo Sparco Terra White. Fabryczne koła będą natomiast na zimę. Przy okazji mam też komplet prawie nowych zimówek, a obecne opony idą niedługo na oponowy cmentarz, bo są zjechane i wyglądają jak pół d..y zza krzaka.
Jeśli zaś chodzi o naprawy, to z mechaniki został mi na razie tylko układ wspomagania. Cieknie mi z węża, krótko mówiąc
.
W materii wnętrza, to po naprawieniu cup holdera, siłowników tylnej klapy i osłonki przeciwsłonecznej (nadal oryginalna, ha!
) został mi tylko pęknięty plastik (62520-20510). Będzie trzeba wymienić, więc pewnie niedługo kolejne ogłoszenie w dziale "Kupię" .
Tak auto wyglądało przed zakupem. Smutne, szare i z niezbyt eleganckimi ledami pod listwą:
A tak wygląda teraz. Widać, że chce jechać
I jeszcze jedna. Liście muszą być
Zapomniałem napisać, że dwa ostatnie zdjęcia są autorstwa moich uzdolnionych fotograficznie znajomych, Błażeja i Marty. Wiem, że to czytacie, więc z tego miejsca jeszcze raz wielkie dzięki za sesję!
Że nie ma leduf?
